YORUM | M. NEDİM HAZAR
Varaka Bin Nevfel, Hz. Hatice validemizin amcazadesiydi. Bütün semavi dinlere hakim olan bir Nasturi rahibi, alim ve bilge bir kişiydi Varaka. Bir seferinde henüz peygamberlik gelmeden okuduklarından yola çıkarak gelecek hakkında öngörüde bulunmuş ve Efendimiz’e (sas) “Keşke kavmin seni Mekke’den çıkaracağı zaman seninle beraber olsaydım.” Demişti.
İslam’ın Efendimize (asm) bildirilmesiyle müşriklerin Müslümanlara karşı aldığı tavırlar, tarihsel perspektif açısından epey ders çıkarılacak veri içerir.
Önce küçükseme, alay etme, ciddiye almama, aşağılama, ardından için için büyüyen nefret ve düşmanlık…
Bu çizgi giderek yükselen bir nefret grafiğiyle, Bise’t’in 7. Senesinde zirveye ulaşıyor. İki önemli gelişme müşrikleri o güne değin yapmadıkları şeyleri yapmaya itti. İlki Hz. Ömer ve Hz. Hamza gibi önemli isimlerin de Müslüman oluşuyla güç dengesinin aleyhlerine döndüğünü fark etmeleri, ikincisi ise, Habeşistan’a giden elçilerin tüm rüşvet ve karalamalara rağmen eli boş dönmeleriydi.
Başta Ebu Cehil ve Ebu Süfyan olmak üzere Kureyş uluları öfkeden deliye dönmüştü. Yıllar yılı kurup, yürüttükleri cahiliye sisteminin çatırdadığını hissediyor ve gayzla biliyorlardı kılıçlarını. Necaşi örneğinde görüldüğü gibi sadece Müslüman olanlar değil, vicdanı ve insafı olan her kesim ‘Muhammedü’l-Emîn’i haklı buluyor ve sahip çıkıyordu. Buna karşılık küfrün sabundan tuğlaları her gecen gün biraz daha eriyor, çaresiz bir tükeniş gün geçtikçe hız kazanıyordu.
Bir akşam toplanan Kureyş ileri gelenleri, ittifakla karar aldılar; Müslümanlara diz çöktürtmek için her yol denenecekti! İçtimai ve ekonomik açıdan yalnızlaştırıp, zaafa uğratıp, böylelikle tehlikeli olarak gördükleri gelişmeyi durduracaklarını düşünüyorlardı.
Rahmetli Mustafa Akkad’ın Çağrı’sında bu mesele gayet güzel anlatılır. Kabe’nin yükseltisine çıkan Ebu Süfyan, öfkeyle aldıkları kararı açıklıyordu. “Biz de O nu Mekke de yalnızlaştırırız” diyordu Ebu Süfyan ve şöyle devam ediyordu: “Amcası mı sahip çıkıyor? Peki, amcayı da yeğeniyle beraber kovarız! Hepsi gidecek! O’na inanan kim varsa dışlanacak, gitmek zorunda kalacaklar. Onlardan kız alınmayacak, onlara kız verilmeyecek. Tüccarlar onlara mal satmayacak, onlardan mal almayacak! Arazileri, evleri boşaltılacak, bir lokma ekmek bile verilmeyecek!” Müminlerin kapılarına mavi boya ile çarpı işaretleri atılmaya başlandı.
Sadece sahip oldukları güce güvenerek yapıyormuş gibi bir imaj vermemek için, işin içine bir de kutsiyet katmak istediler ve bahsi geçen yaptırımları madde madde yazlar ve Mansûr İbn İkrime bu kağıdı götürüp Kâbe’nin duvarına astı.
Varaka’nın dedikleri çıkmaya başlamıştı. Kin ve nefret, güçlü/zayıf, haklı/haksız, yaş/kuru dinlemiyor, karşı çıkan herkesi düşman ilan ediyordu. Müslümanlar göçe zorlanıyor, belli merkezlere toplatılıyor ve boykotun en insafsızcasının altında ezilmeye çalışılıyordu. Tam üç yıl sürmüştü bu mihnet dönemi. 3 sene sürecek bir benzersiz zulme şahitlik ediyordu Fârân dağları… Zalim zalimliğini yapmaktan geri durmuyor ve bunu yaparken de, atalarının dinini, toplumu koruma kollama ve Mekke adına yaptığını ileri sürüyordu. Müslüman olmaya bile gerek yoktu, Hz. Peygamber’e bırakınız karşı tavır almamayı, onunla konuşmak bile dışlanmaya ve hain olarak yaftalanmaya yetiyordu.
Sabır ve duadan başka silahı yoktu Müslümanlar’ın, hepsi Rabb-i Rahimlerine yönelip zulmün bitmesini beklerken, bir süre sonra kendi içlerinde çatışmaya ve tartışmaya başladı müşrikler. En nihayetinden içlerinden biri (Mut’ım İbn Adiyy) sözleşmeyi bozup, zulmü bitirmek için asılı olan sayfaya yöneldiğinde hayretle bir şey gördü. Başındaki ‘Allah’ın adıyla’ kısmı hariç, sayfadan eser yoktu. Minicik bir kurtçuk, (Allah’ın izniyle) Mekke’nin güç sahiplerinin sözlerini yiyip bitirmişti!
Efendimiz (SAV) dönemini bütün dünya tarihinin ‘zip’lenmiş numunesi olarak görenlerdenim. Dolayısıyla günümüze dair ipuçları bulmak mümkündür o döneme bakarak. Merakım ise şu, nasıl bir kurtçuk lime lime parçalayacak zalimin planlarını?
