YORUM | BÜLENT KORUCU
“Erdoğan yenilmez; yenilse de gitmez; kaybederse ülkeyi yakar, iç savaş çıkarır; millet buna hatta daha kötüsüne layık; iyice dibe vursun ki millet uyansın; ben çaldım dese bile seçmeni uzaklaşmaz…”
Seçime artık sayılı günler kaldı. Ekonomik bir çöküntü, kurumların, demokrasinin ve yargının yok olduğu bir ülkede hala alması gerekenin çok üstünde desteği olan bir iktidar var. Partiler son kozlarını oynarken Erdoğan Rejimi psikolojik harp operasyonlarına hız verdi. İşin ilginç yanı muhalif seçmende karşılık bulması ve bir kısım ezberler oluşturması. Elbette devasa kamu kaynakları ve el konulmuş onlarca medya organı kadar kurumsal muhalefetin beceriksizliğinin etkisi yadsınamaz.
Ezberleri bozmak ve insanlarda ‘yapabiliriz’ özgüveni oluşturmak da muhalefetin sorumlulukları arasında. Kararsız seçmenin önemli bir kısmı söz konusu gerekçelerden hareket ediyor, daha doğrusu eylemsizliği seçiyor.
En etkili ve insanları atalete sürükleyen ezber ‘Erdoğan kaybetmez’ idi. Pek çok kalesini kaybettiği yerel seçimler bunu önemli ölçüde yıktı. İstanbul, psikolojik eşik olmasının ötesinde Recep Tayyip Erdoğan’ın para havuzunun önemli kaynağıydı. Olmaz denilen oldu ve kaybetti. Hem de seçimi iptal ettirme hatasına düşerek kendini ezdirdi.
Yenilgiler kadar zaferler de öğretici olursa kalıcı hale gelir. Yerel seçimleri kazandıran yalnızca yapabiliriz motivasyonu değildi. Asıl önemli faktör, stratejik işbirliği ve eşgüdümdü. Genel seçimlerde pasta büyüdüğü ve daha çok partilinin iştahını kabarttığı için stratejik işbirliği konusunda eksikler ortaya çıktı. Ortak aday listesi oluşturulmadı; yapılanda ise armudun sapı üzümün çöpü muhabbeti döndürenler Meclis’te çoğunluk ihtimalini riske sokuyor.
2018 İzmir 2. Bölge sonuçlarına bakıldığında ne demek istediğim kolayca anlaşılabilir. CHP 7. Vekilini 88 bin oyla, İYİ Parti ise tek sandalyesini 168 bin oyla kazanabilmiş. Son vekili MHP 100 bin oyla elde etmiş. Yani 100 bin oyu olmayan küçük partilerin İzmir 2. Bölgede vekil çıkarmaya çalışması sadece kesişme kümesindeki muhalefete zarar verecektir. D’hondt sistemi gereği çok oy alan parti avantajlı konumda yarışıyor. Partiler ortak liste basiretini gösteremedi hiç olmazsa seçmen stratejik oyla bu handikapı ortadan kaldırabilir.
Bir diğer ezber ‘ne olursa olsun seçmeni AKP’den vazgeçmez’. Erzurum’un 2018 sonuçları ise bu önyargıyı çürütüyor. Kale gibi görülen Erzurum’da yüzde 12,51 oy ve bir milletvekili kaybetmiş. 15 Temmuz rüzgarının devam ettiği, ekonomik krizin başlamadığı günlerde böylesi bir kayıp manidar değil mi? AKP’den o sandalyeyi kapan ve daha fazlasını da yapabilecek aktör İYİ Parti. Öyleyse Erzurum’da particilik oynamak, bir kısım fantezilerin peşinde koşmak akıllıca olmayacaktır.
“Benim bir oyumla ne olur?” diyenlere ise İstanbul yerel seçimlerini hatırlamalarını öneriyorum. 8 milyon 547 bin geçerli oyun kullanıldığı seçimde yaklaşık 20 bin oyla Ekrem İmamoğlu kazandı. Daha fazla ayrıntıya gerek var mı?
Bugünlerde kulaktan kulağa ‘Erdoğan kaybederse iç savaş çıkarır, Libya gibi oluruz’ cümlesi fısıldanıyor. Seçimi kaybettiğinde koltuğunu korumak için ülkeyi ateşe atacak adamı zaten bir saniye bile başta tutmamak gerekmez mi? Tam da bunun için oy kullanıp indirmek şart değil mi? Kaldıki Türkiye hiçbir açıdan Libya’ya benzemiyor. İyi kötü işleyen bir demokrasi tecrübesi yanında Avrupa ile siyasi ve ekonomik ilişkiler, bizi Saddam’ın Irak’ından da diğer kötü örneklerden de ayrıştırıyor. Bizim darbeciler 2 yıl içinde demokrasiyi işletmek zorunda kalırdı, Kaddafi, darbeden sonra 42 yıl ülkeyi tek adam olarak yönetti.
“Millet, Erdoğan’a hatta daha kötüsüne layık; dibe vursun ki uyansınlar” cümlesi çok zalimce ve gerçeklerden uzak. Erdoğan fanatikleri için doğru olsa bile büyük çoğunluk mağdur. Ayrıca sokak röportajlarındaki at gözlüklü vatandaş tiplemesi biraz da bu psikolojiyi yaygınlaştırmak için çoğaltılıyor. Ayrıca seçim çalındığında ‘mal bu ne yapalım?’ Diyerek yenilgiyi kabullenmenin zemini hazırlanıyor.
14 Mayıs’ta muhalefet Erdoğan’ı yenerse öğrenilmiş çaresizliği de alt etmiş olacak.
