Özeleştiri

YORUM | ALPER ENDER FIRAT

Geçmişte, Kürtlerin yaşadıkları sıkıntıları yeterince içselleştirememiş olmaktan dolayı kendimi çok ayıplıyorum. Ezilen, dövülen, göçe zorlanan, horlanan insanların yaşadıkları çaresizliği yeterince içselleştirememiş olmanın üzüntüsünü şimdilerde çok daha derinden yaşıyor, bir yandan da bu konularda zihnimi cesaretle sivilleştirememiş olmanın ezikliğini taşıyorum. Sadece Kürtlerin değil, Rumların, Ermenilerin, Süryanilerin ve bütün azınlıkların yaşadıklarını bunca yıl film izler gibi izlemişim.

Hani izlerken, filmde yaşananlara üzülürsünüz, kederlenirsiniz ancak film bittikten sonra hayatınıza kaldığınız yerden devam edersizin. Sizde ufak tefek izler bırakır ama hayatınızda köklü değişikliklere neden olmaz. İşte bunun gibi zulme uğramış olanların acılarını – üzüntüyle de olsa – sadece izlemiş olmaktan dolayı derin bir pişmanlık yaşıyorum. Bu yüzden onlardan ve mağdur edilmiş insanlardan, onların acılarını gerektiği kadar içselleştiremediğimden dolayı özür dilerim.

BU YAZIYI YOUTUBE’TA İZLEYEBİLİRSİNİZ ⤵️

İşin doğrusu hiçbir zaman bigane kalmadım ancak şimdi fark ediyorum ki bigane kalmamakla, içselleştirmek çok farklı şeylermiş. Bugünden baktığımda zihinsel sivilleşmeyi daha radikal yapmak, daha cesaretle yapmak gerekiyormuş. Hakkın ve hakikatin hatırını her şeyin üstünde tutabilmek için bunu başarmak gerekiyormuş.

Koştura koştura geçen zamanlardan sonra kendimizle baş başa kalıp, geçmişi yargılama, kritiğe tutma, bütün olayları tekrar tekrar değerlendirme fırsatı verdiği için Allaha çok teşekkür ediyorum.

Elbette her geçen gün biraz daha görüyoruz ki yaşadığımız bu musibetler içinde çok büyük rahmetler barındırıyor. Umut ediyorum ki şairin dediği “yenilgi yenilgi büyüyen bir zafer” böyle bir şey olsun.

Bu dönem, hayatı çıkardan, bencillikten, konjonktürden uzak, gerçekten doğru yaşamak isteyenler için çok büyük imkanlar sundu. Ölmeden öldük, bütün yaptıklarımız bir bir gözlerimizin önünden geçti. Defter gerçekten kapanmadan, bir fırsat daha ele geçirmek, Allah’ın insana vereceği en büyük ihsan değil de nedir?

Özeleştiri yapmak çok güzel bir şeydir. Eskiler buna nefis muhasebesi derdi. Nefsin muhasebesini yapmak, benliğini, egonu, kişisel hayatını sığaya çekmek, ondan hesap sormak, yaşadıklarından ders almak ve bu dersle, bir kere daha şans verilen hayatına yön vermek çok erdemli bir şey olsa gerektir.

Birkaç yıl öncesine kadar kafamızı kaldırmadan harala gürele yaşadığımız bir hayata, mecburi mola verip sadece kötü şeyleri değil, iyi bildiğimiz şeyleri de tepeden tırnağa gözden geçirme fırsatı bulduğumuz için Allah’a ne kadar şükretsek azdır.

Tabi burada bir şeyi de ayırt etmekte fayda var. Özeleştiri yapmak ne kadar erdemli ve gerekli bir şeyse, sofranın başına oturup sürekli başkasından özeleştiri istemek de o kadar çiğliktir. Hep başkasının defterini tutmak, bütün problemleri kendisi haricinde bir yerlerde aramak, ‘ben hep yahşi, eller hep yaman’ modunda kendisini her konuda aklayan bir anlayışla sağa sola saldırmak da öylesine bir pişmemişliktir. 

Yıllarca önce söylediği bir sözü kendisi için tam bir aklanma sebebi olarak görürken başkasına ait dehlizlerden bulduğu bir meseleyi güle oynaya afişe etmenin izahı yoktur. 

Özeleştiri yapmak, yapmadığınız şeyleri kabullenmek değildir, ithamları, iddiaları, komploları kabul edip, itham edenlerin istedikleri kalıba girmek hiç değildir.

Eksikliklerimiz elbette vardı, melek olmadığımız için kişisel günahlarımız tabi ki çoktu, peygamberlerde olan ismet sıfatımız da yoktu ama kimseye bile bile kötülük etmedik, insanlığın zararına olduğunu bildiğimiz hiçbir şeyin içinde de olmadık. Evet biz doğru bildiğimiz düşüncenin tarafıydık ama kimse adil olmadığımızı, birisine bile bile, kasıtlı faul yaptığımızı, yargısız infaz ettiğimizi söyleyemez. Bu konuyu şimdilik bu kadar yazmakla yetinelim.