Vardığım menzilde kardeşliği buldum

YORUM | EMİNE EROĞLU

Bütün yaralanmışlıkları, incinmişlikleri hissettirmeden onaran katışıksız, bulaşıksız, dupduru bir kardeşlik ikliminde sağaldım.

Bizden önce gelenlerin kendi çektikleri sıkıntıları bize çektirmeme çabasında yok oldu tüm ihtiyaçlarım.

Biz yaralı ceylanlar, kanadı kırıklar kulübüydük. Münkesir kalplerimizi ancak birbirimize sokularak teselli edebiliyor, bir hakikatin etrafında toplanmak için kelimenin tam manasıyla can atıyorduk.

Yaparken yapıldım. Koşarken dinlendim. Anlamaya çalışırken çözüldü kalemim, dilim.

Bedir Harbi’nde Hazreti Ebû Bekir’in oğlu ile, Hazreti Ebû Ubeyde bin Cerrah’ın babasıyla, Hazreti Hamza’nın kardeşiyle karşı karşıya gelişinin tüm akrabalık bağlarının yeniden tanımlanması anlamına geldiğini kavradım. Safları kavmin de, kabilenin de belirlemediğini.

Yol kardeşliğinin, kan kardeşliğinden daha önemli olduğunu…

Cümle cümle geçtim Üstadımızın, müthiş bir zamanda, dehşetli düşmanlar karşısında, şiddetli baskılar altında ve salgın hastalık gibi hayatı kuşatan bid’alar arasında gayet az, zayıf ve kuvvetsiz olduğumuzu anlatan satırları üzerinden.

Gördüm ağır, büyük ve kudsî bir vazife olan vazife-i imaniye ve hizmet-i Kur’aniye’nin omuzumuza ihsan-ı İlahi tarafından konulduğunu.

Kendi yalnızlığımız içinde sadece kardeşlikle çoğalabildiğimizi.

O yükü taşıyacak ihlas sırrına ancak aynı çizgi üzerinde birleşmek anlamına gelen “vifak,” ve bu birliğin insan ruhunda tabiat haline gelmesi demek olan “ittifak”la bürünebileceğimizi.

Sosyal hayattaki dayanışmayı şefkatten doğan hissi kardeşlik kadar, hikmetten beslenen mantıkî kardeşliğin sağladığını öğrendim.


Bir kardeşlik öyküsü

Türkiye'de bu haberi engelsiz paylaşmak için aşağıdaki linki kopyalayınız👇

YORUM YAZIN

Lütfen yorumunuzu yazın
Lütfen isminizi girin