‘Özgü Namal’ aslında Sırrı Süreyya idi!

BÜLENT KORUCU | YORUM

‘Kahtalı Mıçı’ o davudi sesiyle başlıyor: Penceresiii siyah perde… Fonda bir kız ağlıyor. Yavuklusuyla bakışınca gülmeye başlıyor. Baba kemana asılıp, ‘Şafak söktü yine sunam uyanmaz’ parçasını çalınca önü alınamayan hıçkırıklar, hıçkırıklar…

12 Eylül darbesini en iyi anlatan film bence, Beynelmilel. Babam ve Oğlum’un hakkını yiyecek değilim; ikisi başabaş giderler. Sırrı Süreyya Önder’in başka iyiliği olmasa ‘Beynelmilel’ yeterdi. Bazen ağlanacak halimize güler, bazen de tersine gülünecek halimize ağlarız; hayat böyle bir şey. Beynelmilel senaristi Önder, hem ağlatarak hem güldürerek o zulmü zihinlerimize kazıdı.

Gençlik fotoğraflarını gördüğümde eşine bakarak yazmış o karakteri desem de aslında Özgü Namal’ın oynadığı ‘Gülendam’, Sırrı Süreyya Önder’den başkası değil. Gülmek için yaratılmış ama coğrafyanın dayatmasıyla gözyaşlarını tebessümlerine katmış, harmanlamış bir sanatçı. Bazıları onu siyasetçi sanıyor. Oysa o Meclis kürsüsündeyken de vicdanı, aydın namusu ve duruşuyla, her şeyden önce bir insan ve sanatçıydı.

Hazır Meclis demişken, Başkanvekili kürsüsünden söyledikleriyle başlayalım. “Filistin’e gidelim diyorsunuz ama benim yurtdışı yasağım var ve şu anda Meclis’i yönetiyorum. Benimkini mahkeme koydu, vekil dokunulmazlığı, yargılamanın ertelenmesi vesaire bunları geçiyorum; DEM grubundan 15 milletvekiline İçişleri Bakanlığından bir bürokrat çoluk çocuklarıyla beraber koydu bu yasağı.” demişti.

Bir başka seferinde, kendisine parmak sallayarak oturumu adil yönetmesini isteyen vekile şunları söylemişti: “38 kez ağırlaştırılmış müebbet istemiyle yargılanıyorum: afedersiniz boru değil! Ben parmak sallanacak bir insan değilim. Gelip burada görev ve sorumluluğumu yerine getirmeye, herkese adil olmaya çalışıyorum.”

Yurtdışı yasağına da 38 kez müebbetle yargılanmasına da ses çıkarmayıp belki de içinden ‘oh’ çekenler, bugün ‘timsah gözyaşları’ akıtıp hastane önünde görüntüye giriyor. Filmdeki ‘sessiz lorke’ sahnesini seyredip 12 Eylülcüleri eleştirenler, darbenin 40. yılında yüzlerce insanı halay çektiği için tutukladı.

Hatip olarak yaptığı konuşmalar da zeka ve nüktedanlığın mükemmel karışımı olarak kayıtlara geçti. AKP’lilere şöyle seslenmişti bir defasında: “Başbakan, bakanlar, AK Partililer, ‘Allah bizi utandırmasın!’ diye dua ettiniz. Allah dualarınızı kabul edip, utanma duygunuzu elinizden aldı. Keşke başka bir şey dileseymişsiniz.”

KHK’lıları TBMM’de gündeme getirip, soykırıma varan uygulamaları eleştiren ilk vekillerden biri Önder. “Benden duymuş olun!” diye başladığı konuşmasını şöyle sürdürmüştü: “Bunların çocukları nana muhtaç hale geldiler. Mazlumun ahı devirir şahı demişler. Bunların çocukları hepinize beddua ediyor. Eğer bu istihkakınız doluysa dönsün kendilerine çarpsın. Değilse akıbetinize ancak veyl diyebiliriz.”

Engin Günaydın’la yaptığı anayasa geyiği, bugüne kadar yazılmış en kallavi anayasa yazım süreci eleştirisidir: “Anayasa’da adını geçirebilirim, engin ve günaydın birlikte olmaz ama aynı sayfaya denk getiririm.”

Sırrı Süreyya Önder’i tek kelimeyle anlatmak zorunda kalsam, ‘samimiyet’ derdim. Ve buna da okuduğu bir şiiri örnek gösterirdim. Abdurrahim Karakoç’un ‘Bayramlar bayram ola..’ şiirini ondan dinlemediyseniz, ne dediğimi anlayamazsınız. On kere, yirmi kere üstüste dinlediğimi bilirim. Muhteşem bir şiir ve sanki vicdan kesilmiş bir adam okuyor. Türkçesi aksanlı, sesi idare eder lakin çivi gibi çakılıp kalıyorsunuz. Çünkü vicdan dile gelmiş:

Güneş yükselmeden kuşluk yerine

Bir adam camiden döndü evine

Oturdu sessizce yer minderine

Kızı Bayram dedi, yalın ayaklı

Adam Bayram dedi, tam ağlamaklı..

Eli öpüldükçe içi burkuldu

Konuşmak istedi, dili tutuldu

Güç belâ ağzından bir off!  Kurtuldu.

Avrat Bayram dedi, eğdi başını

Adam evet dedi, sıktı dişini..

Gitme Sırrı Abi! Hamuru acıyla yoğurulmuş tebessümler için sana ihtiyacımız var. Acıyı bal eyleyen nüktedanlığın olmazsa iyice çekilmez olacak bu memleket. Gitme, sende teselli bulan mazlumlar için kal.. Söz, birlikte hem de sesli, müzikli lorke oynayacağız…